odc.109.: POJAZD WIDMO

Nieopodal dworca PKS na przystanek pełen ludzi podjechał autobus, na którego wyświetlaczu nie było widać absolutnie nic. Za przednią szybą obok kierowcy tkwiła mocno pognieciona kartka z wydrukowanym numerem linii autobusowej i nazwą przystanku końcowego, niestety było to możliwe do zauważenia dopiero po dłuższej obserwacji pojazdu z zewnątrz. 

Większość pasażerów najpierw zapakowała się do środka, a następnie dociekała, mniej lub bardziej uprzejmie zapytując kierowcę oraz ludzi siedzących już wewnątrz, cóż to za autobus i dokąd zmierza.

Autobus najwyraźniej zmierzał w stronę pętli zwanej Krzyki, dzielnie brnąc ulicą Borowską. Na jednym z kolejnych przystanków pierwszymi drzwiami wsiadły dwie kobiety, owinięte szczelnie garderobą w kolorach ziemistych. Jedna w czapce z reniferem, druga w szarym berecie.

- Co to za autobus? Nic tu u pana nie widać! – Ryknęła ta z reniferem, pełną piersią, najwyraźniej zwracając się do kierowcy. Ten nic nie odpowiedział.

- Tu ma pani kartkę – facet siedzący w pobliżu pokazał jej, gdzie konkretnie ją ma. – I tam pisze przecież.

- Nie widać, tam nic! Co to za byle jaki autobus! Byle jak nas traktuje to miasto – burknęła druga, poprawiając beret zjeżdżający jej na czoło. – I jeszcze każą płacić za takie byle jakie jeżdżenie.

- A to jeździ w ogóle?!

Autobus ruszył z lekkim zrywem, a damy zderzyły się obfitymi frontami, po czym złapały się poręczy i rzucając gniewne spojrzenia, kolebały się w rytmie zgodnym z resztą zawartości pojazdu.

- Patrz, tu też gówno widać – Kobieta w berecie zwróciła uwagę na milczący wyświetlacz wewnątrz autobusu. Najwyraźniej w pojeździe siadła część elektroniki.

- Taa, pojazd widmo, kur… - Burcząc coś do siebie, kobieta z reniferem na skroniach bezskutecznie usiłowała wsunąć bilet do kasownika, wygładzając mały kawałek papieru, próbując z obu stron, wreszcie zrezygnowała.

- Taaa i to też nie działa. I ja mam płacić karę, jak NIE DZIAŁA?! – Ryknęła do kierowcy. – A JAK PRZYJDĄ KANARY I KAŻĄ PŁACIĆ, TO CO??

Pojazd majestatycznie zwolnił i zatrzymał się na światłach. Kierowca odwrócił się do pasażerki i zmierzył ją wzrokiem, wyrażającym rozmaite odczucia, których z racji przebywania w pracy nie mógł zwerbalizować.

- Skoro kasownik dzisiaj nie działa, to żadnej kary pani nie dostanie. Nie ma strachu. – Odpowiedział ze złością, najwyraźniej na granicy wybuchu, a na koniec dodał -  przejazd gratis, peroszsz.

Kobieta z reniferem zamiast aureoli zbaraniała na moment.

- Yyy. Dziękuję.

Koleżanka pociągnęła ją za rękaw.

- Chodź, tam jest miejsce. Nie denerwuj się tak, coś źle wyglądasz. – Usiadły zaraz za kierowcą.

- Taaa, bo chyba choroba mnie bierze. – Zdjęła czapkę z reniferem i westchnęła. – Głowa, gardło, wiesz.

- To powinnaś robić tak jak ja. Codziennie rano i wieczorem piję herbatę z prądem.

- Z prądem? Nie rozumiem.

- No wiesz, z wódką.

- Przed pracą? Nie mogę tak, coś ty.

- E tam, co to jest 25 ml, a nawet i pięćdziesiątka, na cały kubek herbaty. A zdrowie mam i się trzymam – na potwierdzenie swych słów klepnęła się w klatę, aż zadudniło i beret znowu się zsunął.

- Coś ty, nie mogłabym tak, przed pracą.

- Przecież się nie upijesz, to jak lekarstwo.

- Nooo taaa, ale ty robisz na komputerze, to sobie tak możesz, a ja robię na maszynach, odpowiadam za to, nie, to nie mogę. Rano nie mogę, ale wieczorem się napiję.