odc.131.: ZGUBA

- O, tu jest moja zguba! Moja maleńka, kochana, jak ja bym bez ciebie, maleństwo moje kochane, chodź tu do pańci, no chodź, cichaj już, nie denerwuj się, bo się zachłyśniesz i pańcia się zapłacze – głos starszej pani ociekał słodyczą, choć jednocześnie zaprawiony był szczyptą strachu o ulubieńca. Wraz z koleżanką stała przy skwerku przy deptaku na Podwalu, delektując się pogawędką i spacerem ze wspomnianą zgubą.

Ratlerek w czerwonym kraciastym wdzianku telepał się, jakby panował arktyczny mróz, szalały śnieżyce i zamarzało w nosie i nie tylko, a tymczasem słoneczne przedwiosenne słońce miło grzało w city. Zwierzę teoretycznie zwane psem, przypominające mikroskopijną wściekłą sarenkę drżało demonstracyjnie mimo ciepłego stroju, tocząc wokół poirytowanym, lekko szaleńczym spojrzeniem i ujadając na wszystko i wszystkich, którzy śmieli poruszać się w promieniu 100 metrów.

- Biegasz i biegasz, spocisz się i zgubisz – skarciła go właścicielka. Pies zignorował staruszkę, drżąc wytrwale.

- Wieje – rzuciła sucho koleżanka miłośniczki psów wielkości świnki morskiej.

- A tak, tak, zdradliwa pogoda. W kościach łamie, no… Tak, co to ja chciałam powiedzieć…

- Mówiłaś, że Klemens się zgubił. Ale ja widzę, że jest.

- Och tak, wczoraj mi się zgubił i dzisiaj też. Niedługo sama się zgubię.

- Ale jest przecież. O tu, szczeka.

- No tak, tak, ale skąd ja wiem, czy zaraz znowu nie zniknie. Ciągle gdzieś chce latać, ten mój piesiunio, moje rybeńki złote – starsza pani znowu się rozczuliła, co jej rozmówczyni skwitowała kwaśnym uśmiechem.

- Jest na smyczy, daleko nie ucieknie. A gdzie się zgubił?

- W domu.

- Jak to, w domu? Masz takie małe mieszkanie, jak mógł się tam zgubić?

- Wieczorem schował się, bo w telewizorze tak głośno strzelali. To wnuk oglądał. Mówił, że to film, ale ja nie wiem. I się schował.

- Wnuk?

- Nie, Klemens, schował się i nie mogłam go znaleźć. Nie chciał mi pomóc, a ja się tak martwiłam i go prosiłam, pomóż…

- Klemensa?

- Nie, wnuka, bo oglądał film.

- Ale się znalazł? Klemens? Widzę go tutaj, przecież to ten twój pies – koleżanka była już zniecierpliwiona tą konwersacją i przewidywalnymi zwrotami nudnawej akcji.

- No tak, wreszcie zaczął piszczeć, z głodu. Ten mój biedny piesiulek! Wcisnął się między kanapę a fotel, aż mało go nie zgniotłam. Moja zguba, chodź do pańci!